Σημείωμα της συγγραφέως.

Τα σαράντα είναι μια ηλικία για την οποία δεν μας μιλάει κανείς. Μας μακαρίζουν όταν είμαστε 20, αλλά δεν γίνεται ούτε λόγος για τα επερχόμενα πενήντα. Κι όμως ο δρόμος μέχρι τα πενήντα είναι μια διαδρομή που οδηγεί σε υπέροχους προορισμούς και το ελατήριο για άλλους τόσους. Το προσδόκιμο της ζωής έχει μεγαλώσει και ο άνθρωπος πρέπει να μην ψηλαφίζει πλέον στα τυφλά τα χνάρια που αφήνει στον κόσμο, αλλά να τα καθορίζει και κυρίως να γίνεται έμπνευση για τον εαυτό του και τους άλλους. Οι δύο πρωταγωνίστριες του βιβλίου, η Μαρία και η Ισιδώρα βρίσκονται αντιμέτωπες σε αυτήν την κομβική ηλικία, ως ανταγωνίστριες και αντίζηλες. Η μία έχει πάει με τον άντρα της άλλης. Όμως και οι δύο, ξέρουν καλά ότι πρέπει να αλλάξουν ζωή, να απελευθερωθούν από τις πιέσεις του παρελθόντος και να σχεδιάσουν έναν καινούργιο εαυτό, που αρχικά θα τον ερωτευτούν και μετά θα τον αγαπήσουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Τότε άρχισα να μισώ τους γονείς μου για το περιβάλλον που με βούτηξαν. Και ύστερα φαντασιωνόμουν πως είχα άλλους γονείς, ανεπτυγμένους. Πως ο πατέρας μου ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου και μου έκανε κουβέντες υψηλής ποιοτικής στάθμης, με εισήγαγε σε κόσμους φιλοσοφίας και πνευματικού μεγαλείου, με διαμόρφωνε, με έπλαθε, με καταλάβαινε. Γρήγορα συνειδητοποίησα πως και οι καθηγητές Πανεπιστήμιου είναι μαλ(@)κες, σε αντίθεση μάλιστα, με τον πατέρα μου,που μαλ(@)κας δεν ήταν.

Είχε η φίλη μου πατέρα καθηγητή της ψυχιατρικής, που κάθε βράδυ τον άκουγε να βιάζει τον μικρό της αδερφό στο διπλανό δωμάτιο και που όταν το είπε στη μητέρα της, εκείνη το αρνήθηκε έντρομη και θέλησε να τη βγάλει τρελή. Και όταν η φίλη μου την απείλησε πως θα τους κάνει βούκινο στη γειτονιά αν δε χωρίσουν, επείσθη επιτέλους η μάνα, που φοβόταν ότι θα μείνουν ορφανοί στους πέντε δρόμους από την εκδικητικότητα του πατέρα –βιαστή- ψυχιάτρου, να τον χωρίσει, τον ανώμαλο ακαδημαϊκό. Και εντέλει, με τα πολλά και με τα λίγα,τον οδήγησαν στα δικαστήρια. Αλλά ο ψυχίατρος αθωώθηκε και η γυναίκα έχασε την επιμέλεια και τα παιδιά πήγαν στον πατέρα τους και η φίλη μου άκουγε πάλι κάθε βράδυ τον πατέρα της να βιάζει τον οχτάχρονο αδερφό της.

Έτσι, τώρα λίγο πριν πεθάνω, ξέρω πως ο κόσμος δε χωρίζεται στα αριθμημένα κουτάκια που τον είχα βάλει. Δεν είναι από εδώ οι καλοί και από εκεί οι κακοί. Δεν είναι από εδώ οι διαλεχτοί και από ‘κει οι παρακατιανοί. Τους ανθρώπους πρέπει να τους ψάξεις,να βεβαιωθείς ότι είναι αυτό που σου παρουσιάζονται. Μια μπαλαρίνα μπορεί να έχει πολύ τσιφτετέλι μέσα της και σε μια γυναίκα του πεζοδρομίου μπορεί να συναντήσεις ολόκληρη τη λίμνη των κύκνων. Μια δεκαεξάχρονη γυναίκα μπορεί να έχει πολύ ζεϊμπέκικο μέσα της, πολύ περισσότερο από ότι ένας πενηντάρης άνδρας που έφαγε τη ζωή του στη νύχτα. Γιατί άνδρας, όπως και γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι. Ένα σπουδαίο παλικάρι, δύο μέτρα μπορεί να κρύβεται μέσα στην κάθε γυναικούλα ύψους ένα και δέκα ή στο κάθε δίχρονο παιδί. Κι ένας ρωμαλέος άντρας με όψη τρομερού γίγαντα, μπορεί να είναι μητρικότερος από μια μητέρα, γιατί έτσι το θέλει η φτιαξιά τους, η ψυχούλα τους. Δεν ξέρεις από πού θα σου φανερωθούν οι αξίες, όλα είναι σχετικά.

Κάνεις το καλό σε κάποιον και αμέσως σου μπήγει το μαχαίρι στην πληγή για να ξεχάσει το καλό που του ‘κανες. Ταυτόχρονα από την άλλη και από το πουθενά, το καλό που ‘καμες στο επιστρέφει ένας άλλος, άγνωστος άνθρωπος, ξένος για ‘σένα, που ούτε τον είδες ποτέ, μήτε θα τον ξαναδείς. Όμως σου φέρνει ένα ποτήρι νερό που το ‘χεις ανάγκη. Έτσι, στα ξαφνικά. Γιατί όταν δίνεις καλοσύνη, την τραβάς επάνω σου. Κι αν δε στην γυρίσει αυτός που την δώρισες, θα σου την επιστρέψει άλλος, επειδή οι άνθρωποι είμαστε ό, τι πιστεύουμε και όχι ό, τι ισχυριζόμαστε πως είμαστε. Έτσι, κάθε καλός μπορεί να γίνει ένα χωνευτήρι του κακού, να είναι ισοπεδωμένος από τις ορμές του σαν τον ποπάι που, αφού έφαγε το σπανάκι, δεν πρόλαβε την αμαξοστοιχία και την άφησε να τον κάνει χαλκομανία στην άσφαλτο. Και σε κάθε κακό, υπάρχει ένα καλό, κάτι πανάγαθο που μπορεί να σε κάνει να θες να κλάψεις από απέραντη συγκίνηση. Υπάρχουν βέβαια, και τα ζόμπι.

Πάντα υπήρχαν τα παράσιτα. Άνθρωποι προορισμένοι να ζουν χωρίς πληγές, χωρίς ενοχές γι’ αυτό πουείναι. Παρόλο που γνωρίζουν πόσο άσχημοι είναι. Τώρα πια, όλα αυτά τα ξέρω και αισθάνομαι περήφανη που προέρχομαι από κανονικούς ταπεινούς ανθρώπους. Δε θέλω τίποτε άλλο. Είμαι ευχαριστημένη από αυτούς και ξέρω ότι κάποιοι επιβάτες της Δυτικής Θεσσαλονίκης θα είναι πάντοτε κακοντυμένοι, πάντα λίγοι κοινωνικά, αλλάδε με νοιάζει. Είναι μια εικόνα. Τους αφήνω στην ησυχία τους. Έτσι κι αλλιώς,είναι το παρασκήνιο της δικής μου ζωής κι εγώ της δικής τους. …»

Ζωή Κυροπούλου
Εκδόσεις Lulu

Αποστολή βιβλίου χωρίς έξοδα ή αντικαταβολή. (Οποιοδήποτε επιπλέον έξοδο προστεθεί στο καλάθι σας μην το λαμβάνετε υπόψιν σας). Η αποστολή του βιβλίου γίνεται χωρίς καμία άλλη επιβάρυνση με αποκλειστική, δική μας ευθύνη.

Αγοράστε το βιβλίο εδώ.

Εκείνες που Μάγεψαν τον Θάνατο