Υπάρχουν συγκεκριμένα όρια που, αν τα ξεπεράσουμε, μπορούν να βλάψουν τη σχέση μας μαζί τους.

Μαργαρίτα Νικολάου

Η έννοια του σεβασμού δεν είναι κάτι που μπορούμε να απαιτήσουμε από τα παιδιά μας – είναι κάτι που κερδίζουμε με την πάροδο του χρόνου. Και ο τρόπος που τους συμπεριφερόμαστε όταν είναι μικρά παίζει τεράστιο ρόλο στο πώς μας βλέπουν καθώς μεγαλώνουν.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν συγκεκριμένα όρια που, αν τα ξεπεράσουμε, μπορούν να βλάψουν τη σχέση μας μαζί τους. Κάποια μπορεί να φαίνονται μικρά εκείνη τη στιγμή, αλλά με την πάροδο του χρόνου, συσσωρεύονται.

Αν θέλουμε τα παιδιά μας να μας σέβονται – όχι μόνο ως γονείς, αλλά και ως ανθρώπους – πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με αυτές τις «κόκκινες» γραμμές που δεν πρέπει ποτέ να ξεπεράσουμε.

1. Η παραβίαση της εμπιστοσύνης τους
Η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο κάθε ισχυρής σχέσης, και αυτό περιλαμβάνει και τη σχέση που έχετε με το παιδί σας.

Όταν σας εμπιστεύονται, δείχνουν ευαλωτότητα. Αν παραβιάσετε αυτή την εμπιστοσύνη – αποκαλύπτοντας αριστερά και δεξιά τα μυστικά τους, κάνοντας υποσχέσεις που δεν τηρείτε ή απορρίπτοντας τα συναισθήματά τους – στέλνετε το μήνυμα ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους δεν έχουν σημασία.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δυσαρέσκεια. Μπορεί να αρχίσουν να σας κρύβουν πράγματα, όχι επειδή το θέλουν, αλλά επειδή νιώθουν ότι πρέπει.

Αν θέλετε το παιδί σας να σας σέβεται καθώς μεγαλώνει, βεβαιωθείτε ότι γνωρίζει ότι η εμπιστοσύνη του είναι ασφαλής μαζί σας.

2. Η απόρριψη των συναισθημάτων τους
Η απόρριψη των συναισθημάτων ενός παιδιού, ακόμη και ακούσια, μπορεί να το κάνει να νιώσει ότι δεν το ακούν και ότι δεν έχει σημασία.

Αν αγνοούμε τα συναισθήματά τους όταν είναι μικρά, γιατί να έρθουν σε εμάς όταν είναι μεγαλύτερα; Ο σεβασμός είναι αμφίδρομος και ξεκινά με το να ακούμε πραγματικά πώς νιώθουν. Ακόμη και αυτό που μας πουν ακούγεται «χαζό».

3. Ο έλεγχος κάθε απόφασης
Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, ο εγκέφαλός τους αναπτύσσει την ικανότητα να σκέφτονται ανεξάρτητα και να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους. Στην πραγματικότητα, έρευνες δείχνουν ότι μέχρι την ηλικία των έξι ετών, τα παιδιά έχουν ήδη μια ισχυρή αίσθηση προσωπικής αυτονομίας και αρχίζουν να αντιστέκονται σε έναν έλεγχο που αισθάνονται περιττό.

Φυσικά, ως γονείς, είναι καθήκον μας να τα καθοδηγούμε. Αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ καθοδήγησης και ελέγχου . Το να παίρνουμε συνεχώς αποφάσεις για αυτά – τι θα φορέσουν, ποιους θα κάνουν φίλους, πώς θα περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους – μπορεί να τα κάνει να αισθάνονται ανίσχυρα.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επανάσταση ή, από την άλλη πλευρά του φάσματος, σε δυσκολία λήψης αποφάσεων μόνα τους. Αν θέλουμε να μας σέβονται καθώς μεγαλώνουν, πρέπει να σεβόμαστε και την ικανότητά τους να κάνουν επιλογές.

4. Ο χλευασμός ή η αμηχανία τους
Αυτό που μπορεί να σας φαίνεται σαν ένα αβλαβές αστείο μπορεί να το νιώσει εντελώς διαφορετικά το παιδί σας. Το να γελάτε με τα λάθη τους, να τα πειράζετε μπροστά σε άλλους ή να αναφέρετε αμήχανες στιγμές μπορεί να τα κάνει να αισθάνονται μικρά και να μην τα σέβονται.

Τα παιδιά προσπαθούν συνεχώς να καταλάβουν ποια είναι και η αυτοεκτίμησή τους εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Όταν αισθάνονται ότι τα κοροϊδεύουν – ειδικά από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι εμπιστεύονται περισσότερο – αυτό μπορεί να αφήσει ένα διαρκές αποτύπωμα.

Αν θέλουμε να μας σέβονται καθώς μεγαλώνουν, πρέπει να τους δείξουμε ότι τα συναισθήματά τους έχουν σημασία. Αυτό ξεκινά με το να τους συμπεριφερόμαστε με την ίδια καλοσύνη και αξιοπρέπεια που περιμένουμε ως αντάλλαγμα.

5. Το να μην παραδέχεστε ποτέ όταν κάνετε λάθος
Μεγαλώνοντας, οι ενήλικες πάντα φαίνονταν τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους. Αν έκαναν ένα λάθος, σπάνια το αναγνώριζαν. Αν πλήγωναν τα συναισθήματα κάποιου, η συζήτηση προχωρούσε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Αλλά ως παιδί, ήταν προφανές. «Ήξερες» όταν κάτι δεν ήταν δίκαιο. «Ένιωθες» όταν τα λόγια κάποιου σε τσιμπούσαν. Και όμως, δεν υπήρχε καμία συγγνώμη – μόνο ένας άγραφος κανόνας ότι οι ενήλικες είχαν πάντα δίκιο.

Αυτό το είδος σκέψης δεν χτίζει σεβασμό. Χτίζει δυσαρέσκεια. Τα παιδιά δεν χρειάζονται τέλειους γονείς, αλλά χρειάζονται ειλικρινείς. Το να παραδέχεστε όταν κάνετε λάθος τους δείχνει ότι ο σεβασμός δεν έχει να κάνει με την εξουσία – έχει να κάνει με την υπευθυνότητα.

6. Η απόρριψη των ενδιαφερόντων τους
Τα παιδιά λάμπουν όταν μιλούν για τα πράγματα που αγαπούν. Είτε πρόκειται για μια τηλεοπτική εκπομπή, ένα βιντεοπαιχνίδι ή ένα χόμπι που δεν καταλαβαίνετε, τα ενδιαφέροντά τους είναι ένα μεγάλο μέρος του ποιοι είναι.

Αλλά πολύ συχνά, οι ενήλικες τα απορρίπτουν ως ανόητα ή ασήμαντα. Ένα γρήγορο «Ωραία» ή ένα γύρισμα των ματιών μπορεί να μην φαίνεται μεγάλο θέμα, αλλά για ένα παιδί, μπορεί να μοιάζει με απόρριψη.

Το να τα σέβεστε σημαίνει να σέβεστε αυτό που τα ενθουσιάζει – ακόμα κι αν δεν είναι κάτι που προσωπικά σας αφορά. Όταν δείχνετε γνήσιο ενδιαφέρον για αυτό που τους νοιάζει, τους δείχνετε ότι έχουν σημασία. Και αυτό το είδος σεβασμού διαρκεί μια ζωή.

7. Το να τα κάνετε να αισθάνονται ότι η αγάπη σας είναι υπό όρους
Όταν ένα παιδί αισθάνεται ότι πρέπει να κερδίσει την αγάπη – μέσω επιτευγμάτων, καλής συμπεριφοράς ή ανταπόκρισης στις προσδοκίες – αρχίζει να πιστεύει ότι η αξία του εξαρτάται από το πόσο καλά τα καταφέρνει.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να δημιουργήσει βαθιά ανασφάλεια. Μπορεί να μεγαλώσει αναζητώντας έγκριση σε όλα τα λάθος μέρη ή να δυσκολεύεται να αισθανθεί πραγματικά αποδεκτό για αυτό που είναι

Πρέπει να σέβονται οι γονείς την ιδιωτικότητα των εφήβων;

πηγή: geediting.com

www.mothersblog.gr

www.pexels.com

Έλαιο στρουθοκάμηλου (σβήσιμο ρυτίδων λαιμού)