Θέλω να ζήσω στη φύση – πώς φεύγω απ’ την πόλη χωρίς να χαθώ;
Κάτι μέσα μου δεν αντέχει άλλο
Αιθέριο Έλαιο Τεϊόδεντρο (Tea tree).
Αιθέριο Έλαιο Μύρο. Για την αποκατάσταση φθοράς.
Δεν είναι ότι μισώ την πόλη. Είναι ότι δεν με κρατάει πια. Δεν με ξεκουράζει, δεν με θεραπεύει, δεν με μεγαλώνει. Μου δίνει ερεθίσματα αλλά όχι ρίζες. Θέλω να ανοίγω το παράθυρο και να ακούω δέντρα, όχι κόρνες. Θέλω να περπατάω και να πατάω χώμα, όχι πεζοδρόμιο.
Και κάπου εκεί σκέφτηκα το αδιανόητο: “Θα φύγω. Θα πάω να ζήσω στην επαρχία.”
Δεν είναι εύκολο. Ούτε ρομαντικό. Αλλά είναι αληθινό.
Δεν είσαι τρελή – το σώμα σου το ζητάει
Η επιστήμη λέει πως ο εγκέφαλος αλλάζει στη φύση.
Το Πανεπιστήμιο Stanford βρήκε ότι 90 λεπτά περπάτημα σε φυσικό περιβάλλον μειώνει τη δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την κατάθλιψη. Ο ήχος του νερού, το φύλλωμα, η μυρωδιά της βροχής — όλα αυτά ενεργοποιούν το παρασυμπαθητικό σύστημα και κλείνουν το διακόπτη του στρες.
Το Πανεπιστήμιο Exeter στην Αγγλία κατέληξε σε κάτι πιο δυνατό: άνθρωποι που ζουν κοντά στη φύση έχουν λιγότερες κρίσεις πανικού, χαμηλότερη πίεση και μεγαλύτερη ψυχολογική ανθεκτικότητα.
Αυτό που νιώθεις λοιπόν δεν είναι φαντασίωση. Είναι σωματικό κάλεσμα.
Πριν φύγεις, ξεκαθάρισε το “γιατί”
Δεν πας στη φύση για να γλιτώσεις. Πας για να ξανασυνδεθείς. Πολλοί φεύγουν επειδή βαρέθηκαν την πόλη, αλλά όσοι αντέχουν στην επαρχία είναι αυτοί που πήγαν με σκοπό.
Κάτσε και γράψε:
-
Τι ελπίζω να βρω;
-
Ποια ανάγκη μου δεν ικανοποιείται εδώ;
-
Ποια είμαι όταν είμαι κοντά στη γη;
Αυτά δεν είναι ρητορικά. Είναι τα “φώτα πορείας” σου.
Οικονομικά – μπορείς να τα καταφέρεις;
Ναι. Αν είσαι ειλικρινής με τις ανάγκες σου.
-
Μπορείς να δουλεύεις εξ αποστάσεως; Το Πανεπιστήμιο του Harvard βρήκε ότι 43% των ενηλίκων που μετέφεραν τη ζωή τους εκτός πόλης μετά το 2020 συνέχισαν να εργάζονται online με ίδια ή και καλύτερα έσοδα.
-
Μπορείς να καλλιεργήσεις έστω λίγα πράγματα για ιδιοκατανάλωση; Αυτό δεν είναι αγροτική αυτάρκεια. Είναι ψυχική ενίσχυση.
-
Μπορείς να μειώσεις έξοδα σε ρούχα, μετακίνηση, καφέδες, φαγητό έξω; Η επαρχία δεν έχει λιγότερες ευκαιρίες – έχει λιγότερους περισπασμούς.
Όταν φύγεις, τα έξοδα αλλάζουν μορφή – δεν εξαφανίζονται, αλλά γίνονται πιο ειλικρινά.
Μόνη σου ή με άλλους;
Αν πας μόνη, φρόντισε να έχεις κοινότητα – όχι από ανάγκη, αλλά για μοίρασμα. Ένας καφές με γείτονα, μια λαϊκή, μια ομάδα εθελοντισμού. Δεν θέλεις να επαναλάβεις τη μοναξιά της πόλης σε πιο ήσυχο φόντο.
Το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο τονίζει ότι η κοινωνική σύνδεση στην επαρχία είναι προστατευτικός παράγοντας για την ψυχική υγεία, ειδικά στις γυναίκες που ζουν μόνες.
Τι χάνεις – και τι κερδίζεις στ’ αλήθεια
Χάνεις:
-
Άμεση πρόσβαση σε γιατρούς, θέατρα, mall, φίλους της πόλης.
-
Κίνηση, εικόνες, “ζωντάνια”.
Κερδίζεις:
-
Ησυχία χωρίς μοναξιά.
-
Απλότητα χωρίς φτώχεια.
-
Ρυθμό χωρίς ρολόι.
Η φύση σου δίνει κάτι πολύτιμο: δεν σε κρίνει. Δεν σε μετράει από ρούχα, followers, επαγγελματικούς τίτλους. Σου λέει μόνο: “Να ένα κομμάτι γη. Τι θα χτίσεις πάνω του;”
Πρακτικά βήματα για να το πετύχεις
-
Μίλα με ανθρώπους που το έκαναν. Όχι στα social. Στην πραγματικότητα. Θα σου πουν τα ζόρια, όχι μόνο τα ωραία.
-
Δοκίμασε να νοικιάσεις πρώτα για 6-12 μήνες σε ένα χωριό ή ημιαστικό μέρος. Να δεις πώς είναι ο χειμώνας, όχι μόνο το καλοκαίρι.
-
Βρες μορφή εισοδήματος που σου επιτρέπει ευελιξία – freelancing, μικρό e-shop, διαδικτυακές υπηρεσίες.
-
Δες τι χρειάζεται το σώμα σου καθημερινά: καλό ίντερνετ, γιατρός, μεταφορά, φως, θερμότητα. Η ομορφιά δεν είναι αρκετή.
-
Φτιάξε ρουτίνες που να ταιριάζουν στο νέο τοπίο – όχι να αντιγράφεις την πόλη.
